Toen ik ongeveer dertien jaar oud was overleden, vlak na elkaar, een aantal voor mij belangrijke mensen.

Ik had nooit over de dood nagedacht maar werd nu hard met mijn neus op de feiten gedrukt. De dood is er en is onvermijdelijk.

Ik vroeg mij af wat dat dan is, de dood, en ging te rade bij mijn ouders. Mijn moeder heeft het geloof lang geleden afgezworen en mijn vader was een humanist. Beiden geloven niet in het hiernamaals. Het leven houdt op en na de dood is er niets.

Een idee waar ik onrustig van word en waar ik mij nog steeds niet bij neer wil leggen.

Ik ben op zoek naar wat er is na de dood. Is het misschien toch niet een definitief einde?

Ik begeef mij daarom in woningen waar iemand is overleden, waar het meeste al is weggehaald, maar waar nog wel sporen te vinden zijn van die persoon. Ik fotografeer dan op een moment dat er nog iets is en tegelijkertijd weet ik dat ook dat zal verdwijnen. Deze woningen in de Beemster worden of zijn inmiddels gesloopt.

Al zoekend naar sporen en naar de ‘ziel’ die resoneert in de ruimte, creëer ik met mijn foto’s een nieuw huis, mijn laatste huis.

Annika Valvekens – Wijn,

December 2017